Αναδημοσιεύουμε άρθρο του Δημήτρη Καζάκη σχετικά με τις δυνατότητες (αλλά και τις μόνες επιλογές που έχουμε πλέον ώστε να μην εξαφανιστούμε ως κράτος και λαός) διαχείρισης του δημόσιου χρέους:
Τώρα
που ο κύριος όγκος του δημόσιου χρέους της Ελλάδας είναι προς
οργανισμούς και κράτη της ευρωζώνης, γίνεται μια προσπάθεια να πεισθεί ο
κόσμος ότι δεν γίνεται τίποτε. Τώρα που μας τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί
με αγγλικό δίκαιο και με τους επίσημους μηχανισμούς της ευρωζώνης να
ελέγχουν τον κύριο όγκο του χρέους της Ελλάδας, λένε, δεν μπορούμε να
κάνουμε τίποτε εκτός από το να εκλιπαρούμε για την τύχη μας, ή έστω να
διαπραγματευτούμε. Με προσοχή όμως για να μην τους προκαλέσουμε. Μάλιστα
η προπαγάνδα φτάνει σε τέτοιο σημείο αθλιότητας ώστε να ισχυρίζονται
ότι ναι μεν πριν μας δέσουν χειροπόδαρα η μονομερής διαγραφή χρέους ήταν
δυνατή χωρίς σοβαρά παρατράγουδα, αλλά τώρα, δυστυχώς, δεν μπορεί να
γίνει γιατί μας κρατάνε στο χέρι.
Αν
τολμήσουμε και προχωρήσουμε σε μονομερή διαγραφή του χρέους θα μας
λιανίσουν. Έτσι λένε δεξιοί και αριστεροί δωσίλογοι. Δεν τολμούν βέβαια
να απολογηθούν για το εξής απλό: Και τι κάνατε, βρε ρεμπεσκέδες του
πολιτικού καναπέ, για να διαγραφεί μονομερώς το χρέος, τότε που
υποτίθεται ότι γινόταν; Ποιος ευθύνεται για το ότι καταλήξαμε εδώ; Που
ήσασταν όταν φωνάζαμε για μονομερή διαγραφή;
